Als jij één van de lucky ones bent die, zodra je je hoofd op een kussen legt, “out” bent, vertel me alsjeblieft wat je geheim is. Er ligt zo iemand de meeste nachten naast me. (Zijn geheim? “Laat je gedachten wegdrijven als wolkjes in de lucht” Neh. Helpt niet bij mij. ) Soms verhuist hij vrijwillig een paar nachten (of weken) naar zolder om onze relatie goed te houden. Niet dat we niet happy zijn met elkaar, maar als ik van een zuchtje of snurkje al wakker schrik en de rest van de nacht niet meer in slaap kom, wordt het er hier niet gezelliger op.
Er heerst nogal een taboe op niet samen slapen als je met je partner in één huis woont. Ik weet nog dat een vriendin destijds zei dat ze het zielig vond voor mijn vent dat hij in een andere kamer sliep toen we net samenwoonden. Blijkbaar vond ze het niet zielig voor mij dat ik intussen in een zombie was veranderd en op mijn tandvlees liep. Vroeger was apart slapen een teken van rijkdom: een eigen kamer. Arme mensen moesten een kamer delen. In de middeleeuwen sliep men zelfs met 10 tot 14 familieleden in bed. Lepeltje lepeltje liggen had dan ook weinig met romantiek te maken, men moest elkaar warm houden.
Mijn vent heeft inmiddels geaccepteerd dat hij dit erbij kreeg. Ik heb van mijn probleem helaas ook zijn probleem gemaakt. Ook al slaap ik tegenwoordig een stuk beter, nog steeds wil ik stilte in huis na elven (dat betekent ook dat hij gedoucht moet hebben) geen felle lichten aan, geen drukke muziek of heftige filmgeluiden, de wifi uit, telefoons en andere apparaten ver weg van de slaapkamer en ik heb hem het liefst thuis. Hij gaat nog wel eens een avondje op de fiets naar vrienden in de stad. Dat is een uur rijden en hij rijdt hard. Het is dan donker en soms is het weer slecht, ik vind het maar niks. Ik heb al een keer midden in de nacht een telefoontje gehad vanuit het ziekenhuis, hij was naar gevallen en had zijn sleutelbeen gebroken. Je begrijpt: sindsdien lig ik wakker tot hij thuis is. Pas als het donker en stil in huis is en iedereen in zijn bedje ligt te ronken kan ik mij ontspannen en hopelijk in slaap vallen. Het liefst wel alleen.
Goedele Liekens beweerde in een tvshow dat apart slapen juist heel goed en spannend is voor de relatie. Je moet elkaar echt weer “opzoeken voor de romantiek”, het is immers niet vanzelfsprekend. Ook zij gaf aan dat het daarnaast gewoon beter is voor je gezondheid. Diverse onderzoeken laten dat ook zien. Je kunt verstoringen in je slaap niet voorkomen. Zelfs kleine geluidjes van je partner waar je niet direct wakker door wordt, merkt je onderbewustzijn wel op. Hierdoor slaap je minder diep, wat effect heeft op je slaap, en dus op je gezondheid.
Dus als het mogelijk is: Slaap alleen. Heb je geen extra kamer, dan aparte bedden, (geen gezamenlijke topper) aparte dekbedden, oordopjes en je partner vragen dezelfde tijd als jij naar bed te gaan. Kun je ook niet wakker worden van gestommel als hij besluit later te gaan slapen. Dat kan lastig zijn als de één een avondmens is en de ander een ochtendmens, maar hé, je moet wat voor de liefde over hebben, toch?
Mijn vent moet wel heel veel van mij houden. Dit alles maakt de nachten niet leuker, maar de dagen wel makkelijker. En de relatie veel beter. Happy wife, happy life.
